Villa Guillaumette

Wij hebben een franse bankrekening nodig en dat is al een tijdje geleden geregeld. Maar er moest ook een bankpasje komen, nu vonden we dat in eerste instantie nog niet nodig, althans we hadden wel een pasje, maar niet één waar je ook mee op internet kon betalen.

Inmiddels was het al een tijdje zo dat het bankfiliaal niet meer elke dag open is en wij geregeld voor de vaste deur stonden als we boodschappen gingen doen. Na de zoveelste foto van de openingstijden gemaakt te hebben en vervolgens natuurlijk weer niet terug kunnen vinden, was het zover dat ik maar eens bij het bankfiliaal op bezoek ging.

Netjes de dingen die ik geregeld wilde hebben gevraagd. Er stonden wat dingen fout in de gegevens, maar ach, het blijft Frankrijk en de betalingen gaan goed, dus dat is verder vast geen probleem. Aan het meisje achter de balie legde ik uit dat ik een bankpas nodig heb. Ook dat was geen probleem, ze hebben wel verschillende keuzes in pasjes. Ik denk dan, kan het niet simpeler en de jaarlijkse kosten daar hebben we het dan maar niet over. Maar goed, de gegevens werden ingevuld en er werd mij verteld eerst krijgt u de brief met pincode en daarna ontvangt u een brief m het pasje op te halen.

Wat schetste mijn verbazing, de brief met pincode bevatte ook een deel waarmee de pas opgehaald diende te worden. Uhmm is dat niet onhandig??? Want wat nou als de verkeerde persoon de bankpas ophaalt?? Dan ben ik mijn geld kwijt. Maar ja, daar ga je maar geen discussie over aan.

Na een aantal dagen toen het filiaal weer open was ben ik langs gegaan. “Nee mevrouw, we hebben uw pasje niet. Wanneer heeft u de brief gekregen?’ Nou ja, die heb ik een dag of 3 terug al gehad, dus dan is het pasje er toch wel? De mevrouw achter de balie meldde dat het pasje waarschijnlijk op donderdag of zaterdag zou komen. De boodschappen waren al lang en breed binnen, ik had niets meer te zoeken in het dorp. De pinksterdagen kwamen eraan, dus ik bedacht dat ik dan maar wat langer moest wachten om het pasje te halen.

Afgelopen donderdag was ik weer bij het bankfiliaal. Dezelfde mevrouw zat achter de balie. Ik vroeg haar of zij kon kijken of mijn pasje er inmiddels al was. Na een zoektocht bij alle pasjes, bleek het pasje er niet te zijn…. Hè verdorie…. De mevrouw vroeg of het pasje thuisgestuurd was…. Nee, ik moet hem toch hier ophalen??? Ze keek in de computer, ze ging naar haar meerdere, keek of ze een foutje in de naam hadden gemaakt en als laatste optie ging ze maar bellen…. Nog een laatste keer keek ze in de stapel pasjes en wie kwam daar naar voren?? Jawel, ons pasje… Pfff gelukkig maar….

Wat mij opviel tijdens het hele verhaal… Er werd niet 1 x om legitimatie gevraagd, dus elke gek had mijn pasje kunnen halen…. Ik had overigens mijn legitimatie thuis laten liggen want ik was een beetje gehaast het huis uitgelopen en was met te veel andere dingen bezig… De mevrouw bood haar excuses aan dat het allemaal zo lang geduurd had, ze vond het fijn dat ik zo geduldig was… Ik heb de pas gelijk geactiveerd in de automaat en ben snel naar de winkel gegaan…

Waarom??? Nou gewoon, om even met het mysterieuze pasje te betalen…. Helaas verdween er daarmee ook geld van mijn rekening, dus wat dat betreft is het pasje niet zo mysterieus 😉

Soms gebeurt het zomaar eens dat je na het boodschappen doen even bedenkt, ik rij hier nu zo vaak langs, ik ga eens stoppen.

Het kasteel zien we altijd van veraf, als we langs een mooie groene meanderende weg rijden. Dus werd het tijd om weer eens de andere kant langs te rijden, om het kasteel te bekijken.

En zo gebeurde, nieuwsgierig geworden naar de plek die we al tig keer vanaf de weg hebben gezien, maar wat bevindt zich achter de bomen een stukje van de weg af.

Wij laten de plek in plaatjes zien. Bent u nieuwsgierig geworden waar het is? Wij nemen u graag mee of vertellen u waar u dit bijzondere plekje kan vinden.

Laatst kwam dochterlief naar me toe om te vertellen dat haar vriendin kwam. Dat is leuk, wat hebben jullie afgesproken?

Vriendin bleek met het gezin naar Lyon te gaan, ‘als ze tijd hebben komen ze dan ook bij ons langs?’ vroeg ik. Na een tijdje wat heen en weer ge-app bleek vriendin met het vliegtuig te gaan. Tja dat had ik eigenlijk wel kunnen bedenken. Maar dochterlief wilde haar hartsvriendin uit Nederland toch wel zien. Dus plannen werden gemaakt.

We zouden op de laatste zaterdag van de vakantie naar Lyon gaan, met de bus, want dat is een stuk goedkoper en rustiger dan zelf heen en weer rijden en de hele dag door de stad zeulen. Vorig jaar waren we samen al een paar dagen in Lyon geweest, dus wist ze wel een paar plekjes waar ze nog een keer naar toe wilde gaan met vriendin.

Na een paar weken was het zover, kaartjes voor de bus via internet besteld, ook een parkeerkaartje online geregeld. Ook het parkeren waas op die manier een stuk goedkoper. Zaterdagochtend vroeg uit bed, want we moesten een kwartier voor vertrek bij de bus zijn. En dan is het ook nog 50 minuten rijden en van de parkeergarage naar de bushalte lopen. Toen wij bij de parkeergarage aankwamen moesten wij bij de paal op de melkknop drukken en ons reserveringsnummer doorgeven. Dit netjes gedaan en na wat zuchten en steunen konden we naar binnen. Op naar de bus en lekker hangen met een boekje. 2 uur later waren we in Lyon en konden we naar de afgesproken plek toe.

De meiden waren erg blij elkaar weer te zien en na een praatje met vader, moeder en zusje ging iedereen zijn eigen weg. De twee vriendinnen gingen samen op pad, er moest gewinkeld worden, ze wilden dit, ze wilden dat. Die gingen lekker hun gang en moesten op de afgesproken tijd zorgen dat ze weer op de ontmoetingsplek kwamen. Ik ging op pad in het centrum, ik wilde nog wat dingen zien, waar ik vorig jaar niet aan toegekomen was en de ouders gingen samen met zusje wat doen.

Een dagje lekker bijkomen, hoewel bijkomen is een groot woord. Ik zag een trap die naar de grote kathedraal leidde, daar wilde ik nog een keer gaan kijken, want dochterlief kreeg ik niet mee naar binnen. Halverwege de trap dacht ik ‘hoe kan ik nou zo afgepeigerd zijn?’ Ik had hem vorig jaar ook opgeklommen, met mijn conditie gaat het momenteel dus niet zo goed. En dan kom je erachter dat je hem alleen naar beneden had gelopen en ja dat gaat een stuk makkelijker. Niet alle dingen die ik wilde zien heb ik gezien, want ik kreeg een berichtje of we rond een uur of 5 nog wat met zijn allen gingen drinken. Leuk gekletst, nog een cadeautje voor het trouwjubileum gekocht, want dat werd gevierd door de familie. En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.

De meiden hadden het erg naar hun zin gehad, ook al was het maar kort. In de bus viel dochterlief in slaap en ik dook maar weer mijn boek in. Achter mij zat iemand die behoorlijk naar zweet stonk, aan de andere kant zat iemand die met zijn mond open lag te snurken, even verderop zat iemand die druk aan het bellen was. Iedereen had het blijkbaar leuk gehad in Lyon, of niet, misschien was het slaapverwekkend.

Bij terugkomst in Clermont-Ferrand gingen we naar de garage toen om de auto te halen. Bij de uitgang gekomen moesten wij weer aanbellen om naar buiten te kunnen. De beste man vroeg of wij bij binnenkomst een kaartje hadden gehad? Nou nee, wij hebben aangebeld enz enz. Owww dan moet u even wachten er komt zo een collega bij u. Na een minuut of 5 kwam er een man aangereden die vroeg hoe het zat. Wij lieten de digitale parkeerbevestiging zien en hij ging een kaartje voor ons maken zodat wij het pand konden verlaten. Na een 50 minuten waren wij weer thuis, inmiddels was het al erg laat. Na een geweldige dag moest dochterlief de volgende dag wel even uitslapen. En dat heeft ze gedaan ook!

Volgende keer ga ik toch maar weer een dag of drie. Dan hoef ik niet zo te rennen.

Zoals iedereen wel weet wordt er hard gewerkt om een paradijsje te bouwen. Zo was er weer een dag dat er hard gewerkt werd.

Ik hoorde een hoop lawaai, wat een algemeen bekend iets is. Er rijden hier namelijk heel veel motoren van het voorjaar tot het heel slecht weer wordt. En wat is er leuker dan met een motor een hoop lawaai te maken als je in een dalletje rijdt. Een feestje, dat weten de fanatiekelingen onder ons wel.

Toen ik even naar de weg keek, die kan je nu nog zien omdat nog niet alle bomen vol met bladeren zitten, zag ik daar toch een paar mooie oude auto’s voorbij komen. Wat blijkt nou, een etappe van de ‘Tour Auto 2019 Optic2000′ kwam door ons dorp. Hoe leuk is dat. De route gaat van Parijs naar Deauville. Ontzettend leuk om mee te maken en wij konden gewoon even rustig kijken aan de weg.

Een stukje geschiedenis, bron www.peterauto.peter.fr:

De “Tour de France Automobile”, onder de vleugels van de Automobile Club de France, werd geboren in 1899. Run opnieuw in 1906, rekening houdend met de prestaties van auto’s op dit moment, was het 4.000 km-evenement een echt avontuur. Het evenement werd verschillende keren onderbroken, voornamelijk als gevolg van de oorlogen. Het eerste na WO II-evenement vond plaats in 1951.

De “Tour de France Automobile” was een uniek evenement in de wereld van het motorracen, met een mix van open weg, klassieke circuit en heuvelbaan in heel Frankrijk. Aan het begin van de jaren zestig was de Tour de France een gewoonweg geweldig evenement. De roosters stonden vol met geweldige auto’s aangedreven door sterren als Rauno Aaltonen, Jean-Pierre Beltoise, Lucien Bianchi, Bernard Darniche, Patrick Depailler, Vic Elford, Gérard Larrousse, Willy Mairesse, Timo Makinen, Henri Pescarolo, Jo Schlesser en Maurice Trintignant.

Gestopt in 1965, werd de rally nieuw leven ingeblazen in 1969 dankzij vijfvoudig winnaar Bernard Consten. Dit gouden tijdperk zag voor het eerst prototypes zoals Matra 650, Ferrari 512 en Ford GT40 op de weg, evenals de naam “Tour Auto”. Tien jaar later hadden economische beperkingen in verband met de oliecrisis invloed op het evenement. In 1986, vanwege het gebrek aan sponsors en concurrenten, was het 50e evenement het laatste in zijn oorspronkelijke vorm.

In 1992 bracht Patrick Peter nieuw bloed naar de Tour Auto. Ondersteund door verschillende autosportliefhebbers gaf hij het evenement een tweede leven als een historische gebeurtenis voor klassieke auto’s van een model dat tussen 1951 en 1973 deelnam aan de originele Tour de France Automobile. In drie jaar tijd werd de Tour Auto een van de top historische rally’s in de wereld.

Wij hebben even genoten van een welverdiende pauze!

Deze diashow vereist JavaScript.

Tijdens alle drukke werkzaamheden moest er even ontspannen worden. En dat doen we dan meestal door een wandeling te maken. Sommige wandelingen kan je ook met een mountainbike maken, dat is dus deze wandeling.

Een wandeling die al ongeveer 1,5 jaar op ons lijstje stond hebben we nu eindelijk gemaakt. Een lange wandeling naar de Barrage van de Queuille. We hadden de barrage al eens van dichtbij bekeken en wisten dat je er ook wandelend heen kan gaan. Een route van 7,5 km of een iets langere route van 9,5 km. Wij besloten de korte route te nemen omdat je dan mooi vanuit huis kan lopen en over een bospad. Je kan ook door de dorpjes lopen, maar dan loop je langs de weg.

Eerst liepen we een stukje langs de weg en bij de brug van Chambon staken wij de weg over het bos in. De wandeling is heel variërend, omhoog, omlaag, smal pad, breed pad, een stroompje, een boomwortelpad, een stenen pad. Echt je komt van alles tegen. Mooie flora en fauna. Het leuke van zo’n pad, ook al is het nog zo smal, je kan er op de mountainbike ook fietsen. Lekker hobbelig en soms spannend als het zo smal is, en je hebt wel een goede conditie nodig, die missen wij nog door alle andere werkzaamheden.

Bij een klein dorpje aangekomen zei ik dat we het pad weer moesten volgen langs het water, dus namen wij het brede pad. En natuurlijk hield het pad op, dus dan maar klimmen, na een tijdje vond ik het toch wel vreemd dat er geen pad meer was. Toch maar besloten om terug te gaan naar de kruising waar wij dachten dat we verder naar het water moesten lopen. Er waren 3 paden, 1 hadden we al gelopen dus welke moest het dan worden. Een breed pad omhoog en een smal pad. Dat smalle pad kan het toch niet zijn?? Tja ik denk het wel want het andere pad gaat van het water af. We besloten het smalle pad te nemen en na een tijdje kregen we een prachtig uitzicht.

In de verte lag de barrage en ook al was het bewolkt het zag er prachtig uit. We waren dus op de goede weg. Het pad volgen was niet moeilijk, je kon geen andere kant op. De weg ging verder naar beneden en na enkele haarspeldbochten kwamen we bij de barrage. Aldaar gekomen kwamen er allemaal nieuwe plannen boven drijven. Wat is er nou mooier om bij zo’n mooie plek een picknick te doen. Lekker met een broodje, hapje, wijntje, koffie of wat dan ook. En het is ook leuk om met gasten zo’n wandeling te maken.

Ja wij weten het wel, nu de tijd nog vinden!

Deze diashow vereist JavaScript.

Al 1,5 jaar hadden wij een wandeling in de planning staan naar de Barrage de Queuille. Maar je kent het wel, we hebben het altijd druk, het weer is niet goed, we moeten naar de bouwmarkt, we hebben een feestje. Er is altijd wel iets (je zou bijna denken een smoesje). En toch, de grote dag kwam, de wandeling der wandelingen zou gemaakt worden.

Nadat Peter weer eens bij de schoenmaker geweest was voor een rosétje om 11 uur in de ochtend (buurman vind dat hij vaker moet komen), vroeg ik of het klussen nog wat zou worden… Nou hij was vergeten te ontbijten dus de borrel was zwaar aangekomen op de nuchtere maag. En aangezien zaterdag de eerste gasten zouden komen vonden wij het een goed idee om dan toch maar de tocht der tochten te gaan maken. Eerst maar eens lunchen, een tas inpakken en gaan!

De tocht is de korte route ongeveer 7,5 km en zou ca 2 uur duren en dan moet je nog terug. Mooi als de route goed aangegeven is, maar Frankrijk zou Frankrijk niet zijn als je niet voor verrassingen komt te staan.

Eerst de straat uitlopen, de brug oversteken en hup het bos in. De berg op, want ja je mag eerst een stuk omhoog. Al wandelend over het deel wat we al vaker gelopen hadden ging het lekker uiteraard. Andere keren moesten we terug naar huis ivm slecht weer, drinken vergeten en altijd wel iets. Onderweg kom je verschillende stroompjes tegen die van de berg afkomen, in de zomer zijn die droog. Je kan er makkelijk overheen, maar de hond loopt er graag door en neemt een paar slokken water.

Uiteindelijk komen we in een heel klein dorpje (3 huizen) aldaar nadat we een paar mooie oude machines hebben gezien vraagt Peter welke weg we moeten volgen. Langs het water is de kortste route en aangezien we op tijd thuis moeten zijn voor dochterlief nemen we dus de korte route. Naar beneden langs het water. Daar splitst de weg op, 1 naar boven en 1 naar beneden. Die moeten we hebben want we gaan verder langs het water. Al lopende werd het pad steeds kleiner, we moesten een beetje klimmen. Dat kan nooit de goede weg zijn, het pad is zoek. Dus rechtsomkeert, wel een half uur tijd verspeelt maar hé we hebben lol. Bij de splitsing aangekomen zien we nog een smal pad en het pad omhoog heeft een groene streep. Nou dan moeten we omhoog! Nee, we moeten dan het smalle pad nemen want anders gaan we bij het water vandaan. Met het ene streepje internet even op google gekeken en warempel het lijkt toch dat we het smalle pad moeten nemen. Na een 45 minuten komen we bij de barrage en jeetje wat was het een mooie tocht. En in de zomer kan je het onder een mooi bladerdakje lopen.

Een tocht van klimmen en dalen, bijzondere bomen, planten en bloemen, veel stenen, ook wordt er wel eens met de mountainbike gereden. Op sommige stukken denk ik daar moet je in ieder geval niet met sportschoenen lopen. Al met al zijn we bij de barrage even gaan zitten, genieten van de natuur en wat drinken. En toen de tocht naar huis, en jawel dat ging veel sneller dan de heenweg. De paardjes, ezel en ram even gedag gezegd en hup weer verder. We hebben een geweldige tocht gemaakt en de eerste gasten kunnen we deze toch ook laten maken, of we kunnen besluiten om zelf nog een keer mee te gaan en er een gezellige dag van te maken. HET SEIZOEN IS GEOPEND ENJOY!

Deze diashow vereist JavaScript.

Toen wij ons huis kochten stond er al een vakantiehuisje naast ons huis. Vroeger deed het huisje dienst als een dancing. Wij waren in de veronderstelling dat het gebouw uit de jaren 50 stamde. Na wat navraag naar foto’s van vroeger bleek het gebouw al in de jaren 20 neergezet te zijn. Jeetje dat gebouw was gewoon al 90 jaar oud!!

Wij wilden de buitenkant vernieuwen en de binnenkant een nieuwe keuken, badkamer enz geven. Maar naar mate wij verder kwamen met de werkzaamheden, kwam er steeds meer ellende naar boven. Houtworm, andere beestjes, rot hout, en ga zo maar door. Dus er werd besloten een nieuw gebouw neer te zetten en de buitenkant zoveel mogelijk in stijl te maken van de oude dancing. Na vergunning aanvragen ed zijn wij in oktober begonnen met de bouw.

Met zijn tweeën zijn wij aan de slag gegaan om een nieuw gebouw neer te zetten. Niet helemaal zoals we in eerste instantie wilden, maar we kunnen nog redelijk de oude maatstaaf aanhouden. Al werkende en al rekenend komen wij steeds verder en begint er inmiddels zelfs een einde in zicht te komen. Dat is iets waar wij met spanning naar uitkijken uiteraard. De badkamer is bijna klaar. De keuken wordt geïnstalleerd. Het plafond is gewit. Als de keuken klaar is kunnen de muren behangen worden, de vloer gelegd en de gîte ingericht worden.

Wij houden u nog even in spanning met het eindresultaat, daar hopen wij eind april een mooie reportage van te kunnen laten zien. Maar de gîte kan in ieder geval wel geboekt worden voor een heerlijke vakantie. Wij nodigen u van harte uit om op onze site te kijken en voor meer informatie contact met ons op te nemen.