Villa Guillaumette

Hier in het franse land zijn veel beestjes in de natuur. Wij komen ze dan ook regelmatig tegen. Vogels, eenden, slangen, vissen, hagedissen, salamanders, torretjes, mugjes, sprinkhanen, eekhoorntjes en nog veel meer.

Zo zijn er ook de beestjes die de gasten wel eens uit hun slaap halen. Die gaan in de nacht een heerlijke wandeling maken langs de tenten. Je weet nooit wat er te halen valt.

Maar wat wij eigenlijk willen vertellen is dat wij de laatste tijd ook aardig wat dode dieren hebben aangetroffen. Dat is helemaal niet leuk, maar het blijft de natuur. Sommige van deze dieren hebben domme dingen gedaan, andere zijn misschien aan ouderdom overleden. Ik ben geen dierenarts, maar toch vinden wij het leuk om wat foto’s te delen. Vooral van de eigenwijze dieren.

Elk jaar zit er een nestje koolmeesjes in het vogelhuisje, toen het tijd was om het hokje schoon te maken, bleek dat 1 van de vogeltjes het niet gehaald had. Dan hebben we nog het vliegend hert, ze waren met zijn tweeën en wilden graag in de waterton zwemmen om een beetje af te koelen. Helaas hebben ze dat met de dood moeten bekopen. De slang die een beetje gulzig was en in een visje stikte hebben onze gasten gevonden. Zo blijkt voor het slangetje maar weer dat zijn ogen groter waren dan zijn maag. Dan is er nog de libelle, die waarschijnlijk aan ouderdom is overleden. Een restant van een muis die als cadeau door de kat is neergelegd (ik hou echt van dat beestje 😉 ). De uil die de warmte opzocht in de schoorsteen en niet tegen de warmte van de kachel bestemd was. Een smaragd hagedis die zo ontzettend mooi is en een rups beestje waarvan iemand anders misschien weet welke het is.

Helaas hebben we van 1 beestjes geen foto. Dat was een vliegende vis ;-). Buurvrouw liep met een vis in haar hand, ze kwam uit de schoenmakers winkel van haar man. Ik vroeg of ze die cadeau had gehad van 1 van de mensen die daar geregeld een roseetje komen drinken. Maar nee hoor, niets was minder waar. Het echte verhaal geloofd niemand. De forel lag in de achtertuin, zijn oogjes glansden nog, maar buurvrouw durfde hem niet op te eten. Hij ging de vuilnisbak in. Waarschijnlijk was er een vogel geweest die er een lekker hapje in zag, maar onderweg is hij de forel verloren. Het arme beest.

Wat een somber bericht al die dode dieren, maar ze zijn te mooi om niet te delen. De volgende keer wordt het weer een vrolijke blog!!

Koolmees

Libelle

Muisje

Slang met vis

Uil, vliegend hert en libelle

Smaragd hagedis

Rups

Elk half jaar moeten wij even langs de huisarts, wij hebben al jaren hetzelfde pilletje voor de hoge bloeddruk, bij de een leeftijds dingetje, bij  de ander een familie aangelegenheid 😉… Netjes gebeld voor een afspraak en we konden de volgende morgen al terecht, voor beide een afspraak van 20 minuten, het is geen NL waar je 5 minuten krijgt.

Wij komen aan en worden gelijk naar binnen gehaald, de dokter was een stuk jonger en een man 🤔… Onze dokter is dus op vakantie… Onze huisarts spreekt prima engels en deze jonge knul begon in rap frans te ratelen. Dus in mijn beste frans uitgelegd waarvoor we kwamen. Het kwam allemaal over, dus probleem opgelost… Technisch en dokters frans blijft toch anders dan over koetjes en kalfjes spreken…

Neemt u maar plaats dan onderzoek ik u even… Onze huisarts blijft altijd kletsen en vragen stellen als ze naar de longen luisterde, maar nu bleef het bij de jonge man akelig stil… Hij luisterde aandachtig en soms 3 x keer terug naar dezelfde plek… Inmiddels schoot mijn hartslag naar de top, want waarom moet hij steeds dezelfde plek luisteren.. Bloeddruk was goed, longen en hart blijkbaar toch ook, dus receptje voor nieuwe pillen en over een half jaar weer terug 👍….

Toen was Peter aan de beurt… Hetzelfde ritueel en er werd nog even gekeken naar de rode punt van een tekenbeet 4 weken geleden. Een grote kring is het niet geworden, maar weggaan doet het plekje ook niet… Dus moeten we een afspraak maken om bloed te laten prikken op lyme, even voor de zekerheid. Verder was ook hij helemaal in orde.

In een recordtijd van 14 minuten stonden wij weer buiten… Dat met de aangeven 40 minuten hebben we toch prima gedaan.. Nu moet ik eerlijk toegeven, ik heb een hekel aan dokters dus ik ben al lang blij dat ik zo snel weer buiten sta… En de jonge dokter had even tijd om bij de komen van die malle buitenlanders :-).

Voor Anouk is de vakantie al even aan de gang. Voor ons betekent de zomer geen vakantie maar heel hard werken. Dus worden er oplossingen gezocht.

Anouk haar vriendin is een hele week bij ons, oergezellig, reuring in huis en de kinderen gaan uiteraard veel te laat slapen. Wat maakt het uit, het is vakantie!!

Maar toch bekruipt mij daar een stukje schuldgevoel. Ja moeders, je kent ze wel, die hebben schuldgevoel. Dus tussen alle werkzaamheden door wil ik leuke dingen doen met ze. Of in ieder geval zorgen dat ze zelf ook op stap gaan om wat te ondernemen. Hier zijn het dan al snel wandelingen, maar ook lekker zwemmen bij een meer of andere dingen.

Het begon op de maandag. Eerst naar het vliegveld toe, vriendin ontvangen en netjes op de koffer gewacht. daarna snel door naar de Ikea, want er moesten wat spullen gekocht worden. Met aanhanger staan we bij de slagboom en wat denk je er gaat er maar 1 van de twee open… Nou lekker dan, ik zover mogelijk naar voren gereden, de ene gaat niet open de ander gaat niet dicht. Daar sta je dan! De auto uitgestapt naar de paal gelopen waar je het kaartje in moet doen en aangebeld. Handig dat je een dochter bij je hebt die prima frans spreekt. Na enige uitleg wat er aan de hand was ging de poort open. Op naar de Ikea. De dames hebben netjes achter mij aan gerend door de winkel en geholpen met alle spullen tillen.

Toen was het echt tijd voor vakantie. Ze hebben samen de buurt verkent, wandelingen gemaakt waarvan ik dacht dat doen de meiden nooit samen. Ze hebben een middag paard gereden wat erg in goede aarde is gevallen, een middagje aan een meer gelegen en gezwommen. We hebben gewinkeld. Ook hebben de dames geholpen met wat voorbereidingen. Samen hebben we Château Rocher bezocht en daar genoten van het uitzicht.

Maandag was het alweer tijd om naar huis te gaan. Jammer want de meiden hadden het juist zo fijn samen. Misschien volgend jaar maar een weekje langer?

Never a dull moment at Villa Guillaumette😁.

Zo krijg je ineens een aantal boekingen, gasten die een ontbijtje mee willen pikken, een hapje en een drankje. Ontzettend gaaf natuurlijk maar waar laat je de gasten als het regent? Er komt wel weer een hittegolf aan, maar met het weer kan je alle kanten op 😉

Nou daar weten wij wel een oplossing voor. 2 weken geleden verlieten een stel gasten onze gîte, nadat ik het ontbijt daar naartoe had gebracht, kwam er het volgende in mij op.

Stel de gasten willen elke dag ontbijten? Dan loop ik me suf. Op zich is dat helemaal niet erg, maar de kilootjes vliegen er ook af. En dat kan tot een bepaalde hoogte, maar niet te lang. Dus er moet een eetzaal komen🥐🥖.

Wij zijn direct aan de slag gegaan, behang van de wand afhalen, verf afbranden, schuren, slopen en ga zo maar door. Vervolgens stuit je op problemen, die kunnen opgelost worden. Een middagje op internet struinen en de oplossing is daar.

Samen met Anouk, de auto en aanhangwagen op weg naar de bouwmarkt, goed voorbereid in top tempo alle spullen gehaald. Kind had goed geholpen, dus ze mocht eten bij de Mcdo, niet mijn favoriet, het kind maak ik er wel gelukkig mee. De makkelijke weg gekozen, want achteruit rijden met de aanhangwagen kan ik niet zo goed, dat lukt me wel steeds beter met de auto.

Na een ruime week buffelen zijn we al tot een mooi resultaat gekomen. Er moeten nog wat dingen afgewerkt worden, er moet nog een halletje ontdaan worden van vreselijk oranje,we moeten nog even een paar brocantes afstruinen naar oude lampjes, een gordijn vinden in de juiste kleur. Maar hé, dat komt wel…

Er is een mooie plek om te eten. En ook als er een groep vrienden komt kunnen wij gezellig en ruim zitten met zijn allen.

Fijn weekend allemaal!

Er waard zowaar een hittegolf door het Franse land. En niet zo’n kleintje ook. De hele week stijgen de temperaturen tot boven de 40 graden. In de schaduw is het al heet, laat staan in de zon. Voor een bezoekje aan het kippenhok moet je over het terrein door de zon lopen, het zweet druipt aan alle kanten van je lijf.

Gelukkig blijft de temperatuur in huis wel “schappelijk” met een 29,5 graad in de woonkamer is het nog best aangenaam. Het huis is omgetoverd in een fort. Waar de schaduw is mogen de ramen open, waar de zon schijnt gaan de luiken dicht. In de avond koelt het lekker af tot een graad of 20, het gras wordt vochtig vanwege de rivier, alle ramen gaan tegen elkaar open zodat de temperatuur weer wat normaler wordt.

Er is 1 koele plek in huis, daar heb ik dan ook heel wat uurtjes doorgebracht. De kelder “mancave” heeft een constante temperatuur. In de zomer lekker koel in de winter lekker warm. Aangezien buiten werken uitgesloten is, werd het werken in de kelder. En moest er nu toch nog een hekje gemaakt worden, wat een mazzel. De zagen staan allemaal in de kelder, de beits is in de kelder dus ook dat hoeft niet buiten te gebeuren. Wat een feestje.

Dochterlief zou donderdag en vrijdag examens hebben, maar de scholen zijn vanwege warmte gesloten, de examens zijn uitgesteld tot maandag en dinsdag. In de ochtend wordt er hard gewerkt en geleerd. In de middag doet het kind niet veel meer dan hangen. Het zal wel een combinatie zijn tussen puber en warmte. Maar ja, nog 4 dagen en dan gaat de vakantie echt voor haar beginnen. Er staan nog een aantal leuke dingen op het menu voor haar.

Voor nu gaan wij nog even puffen in de hitte, gelukkig wordt het na het weekend weer beter… Een schamele 26 graden volgens de ene weerapp en 29 volgens de andere weerapp. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Uitschieters naar de 31 graden, gewoon heerlijk weer om nog lekker een vakantie te boeken, te kanoën, of gewoon met een boekje in de tuin te zitten.

Wij wensen iedereen een fijn en zonnig weekend!!

Wij hebben een franse bankrekening nodig en dat is al een tijdje geleden geregeld. Maar er moest ook een bankpasje komen, nu vonden we dat in eerste instantie nog niet nodig, althans we hadden wel een pasje, maar niet één waar je ook mee op internet kon betalen.

Inmiddels was het al een tijdje zo dat het bankfiliaal niet meer elke dag open is en wij geregeld voor de vaste deur stonden als we boodschappen gingen doen. Na de zoveelste foto van de openingstijden gemaakt te hebben en vervolgens natuurlijk weer niet terug kunnen vinden, was het zover dat ik maar eens bij het bankfiliaal op bezoek ging.

Netjes de dingen die ik geregeld wilde hebben gevraagd. Er stonden wat dingen fout in de gegevens, maar ach, het blijft Frankrijk en de betalingen gaan goed, dus dat is verder vast geen probleem. Aan het meisje achter de balie legde ik uit dat ik een bankpas nodig heb. Ook dat was geen probleem, ze hebben wel verschillende keuzes in pasjes. Ik denk dan, kan het niet simpeler en de jaarlijkse kosten daar hebben we het dan maar niet over. Maar goed, de gegevens werden ingevuld en er werd mij verteld eerst krijgt u de brief met pincode en daarna ontvangt u een brief m het pasje op te halen.

Wat schetste mijn verbazing, de brief met pincode bevatte ook een deel waarmee de pas opgehaald diende te worden. Uhmm is dat niet onhandig??? Want wat nou als de verkeerde persoon de bankpas ophaalt?? Dan ben ik mijn geld kwijt. Maar ja, daar ga je maar geen discussie over aan.

Na een aantal dagen toen het filiaal weer open was ben ik langs gegaan. “Nee mevrouw, we hebben uw pasje niet. Wanneer heeft u de brief gekregen?’ Nou ja, die heb ik een dag of 3 terug al gehad, dus dan is het pasje er toch wel? De mevrouw achter de balie meldde dat het pasje waarschijnlijk op donderdag of zaterdag zou komen. De boodschappen waren al lang en breed binnen, ik had niets meer te zoeken in het dorp. De pinksterdagen kwamen eraan, dus ik bedacht dat ik dan maar wat langer moest wachten om het pasje te halen.

Afgelopen donderdag was ik weer bij het bankfiliaal. Dezelfde mevrouw zat achter de balie. Ik vroeg haar of zij kon kijken of mijn pasje er inmiddels al was. Na een zoektocht bij alle pasjes, bleek het pasje er niet te zijn…. Hè verdorie…. De mevrouw vroeg of het pasje thuisgestuurd was…. Nee, ik moet hem toch hier ophalen??? Ze keek in de computer, ze ging naar haar meerdere, keek of ze een foutje in de naam hadden gemaakt en als laatste optie ging ze maar bellen…. Nog een laatste keer keek ze in de stapel pasjes en wie kwam daar naar voren?? Jawel, ons pasje… Pfff gelukkig maar….

Wat mij opviel tijdens het hele verhaal… Er werd niet 1 x om legitimatie gevraagd, dus elke gek had mijn pasje kunnen halen…. Ik had overigens mijn legitimatie thuis laten liggen want ik was een beetje gehaast het huis uitgelopen en was met te veel andere dingen bezig… De mevrouw bood haar excuses aan dat het allemaal zo lang geduurd had, ze vond het fijn dat ik zo geduldig was… Ik heb de pas gelijk geactiveerd in de automaat en ben snel naar de winkel gegaan…

Waarom??? Nou gewoon, om even met het mysterieuze pasje te betalen…. Helaas verdween er daarmee ook geld van mijn rekening, dus wat dat betreft is het pasje niet zo mysterieus 😉

Soms gebeurt het zomaar eens dat je na het boodschappen doen even bedenkt, ik rij hier nu zo vaak langs, ik ga eens stoppen.

Het kasteel zien we altijd van veraf, als we langs een mooie groene meanderende weg rijden. Dus werd het tijd om weer eens de andere kant langs te rijden, om het kasteel te bekijken.

En zo gebeurde, nieuwsgierig geworden naar de plek die we al tig keer vanaf de weg hebben gezien, maar wat bevindt zich achter de bomen een stukje van de weg af.

Wij laten de plek in plaatjes zien. Bent u nieuwsgierig geworden waar het is? Wij nemen u graag mee of vertellen u waar u dit bijzondere plekje kan vinden.

Laatst kwam dochterlief naar me toe om te vertellen dat haar vriendin kwam. Dat is leuk, wat hebben jullie afgesproken?

Vriendin bleek met het gezin naar Lyon te gaan, ‘als ze tijd hebben komen ze dan ook bij ons langs?’ vroeg ik. Na een tijdje wat heen en weer ge-app bleek vriendin met het vliegtuig te gaan. Tja dat had ik eigenlijk wel kunnen bedenken. Maar dochterlief wilde haar hartsvriendin uit Nederland toch wel zien. Dus plannen werden gemaakt.

We zouden op de laatste zaterdag van de vakantie naar Lyon gaan, met de bus, want dat is een stuk goedkoper en rustiger dan zelf heen en weer rijden en de hele dag door de stad zeulen. Vorig jaar waren we samen al een paar dagen in Lyon geweest, dus wist ze wel een paar plekjes waar ze nog een keer naar toe wilde gaan met vriendin.

Na een paar weken was het zover, kaartjes voor de bus via internet besteld, ook een parkeerkaartje online geregeld. Ook het parkeren waas op die manier een stuk goedkoper. Zaterdagochtend vroeg uit bed, want we moesten een kwartier voor vertrek bij de bus zijn. En dan is het ook nog 50 minuten rijden en van de parkeergarage naar de bushalte lopen. Toen wij bij de parkeergarage aankwamen moesten wij bij de paal op de melkknop drukken en ons reserveringsnummer doorgeven. Dit netjes gedaan en na wat zuchten en steunen konden we naar binnen. Op naar de bus en lekker hangen met een boekje. 2 uur later waren we in Lyon en konden we naar de afgesproken plek toe.

De meiden waren erg blij elkaar weer te zien en na een praatje met vader, moeder en zusje ging iedereen zijn eigen weg. De twee vriendinnen gingen samen op pad, er moest gewinkeld worden, ze wilden dit, ze wilden dat. Die gingen lekker hun gang en moesten op de afgesproken tijd zorgen dat ze weer op de ontmoetingsplek kwamen. Ik ging op pad in het centrum, ik wilde nog wat dingen zien, waar ik vorig jaar niet aan toegekomen was en de ouders gingen samen met zusje wat doen.

Een dagje lekker bijkomen, hoewel bijkomen is een groot woord. Ik zag een trap die naar de grote kathedraal leidde, daar wilde ik nog een keer gaan kijken, want dochterlief kreeg ik niet mee naar binnen. Halverwege de trap dacht ik ‘hoe kan ik nou zo afgepeigerd zijn?’ Ik had hem vorig jaar ook opgeklommen, met mijn conditie gaat het momenteel dus niet zo goed. En dan kom je erachter dat je hem alleen naar beneden had gelopen en ja dat gaat een stuk makkelijker. Niet alle dingen die ik wilde zien heb ik gezien, want ik kreeg een berichtje of we rond een uur of 5 nog wat met zijn allen gingen drinken. Leuk gekletst, nog een cadeautje voor het trouwjubileum gekocht, want dat werd gevierd door de familie. En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.

De meiden hadden het erg naar hun zin gehad, ook al was het maar kort. In de bus viel dochterlief in slaap en ik dook maar weer mijn boek in. Achter mij zat iemand die behoorlijk naar zweet stonk, aan de andere kant zat iemand die met zijn mond open lag te snurken, even verderop zat iemand die druk aan het bellen was. Iedereen had het blijkbaar leuk gehad in Lyon, of niet, misschien was het slaapverwekkend.

Bij terugkomst in Clermont-Ferrand gingen we naar de garage toen om de auto te halen. Bij de uitgang gekomen moesten wij weer aanbellen om naar buiten te kunnen. De beste man vroeg of wij bij binnenkomst een kaartje hadden gehad? Nou nee, wij hebben aangebeld enz enz. Owww dan moet u even wachten er komt zo een collega bij u. Na een minuut of 5 kwam er een man aangereden die vroeg hoe het zat. Wij lieten de digitale parkeerbevestiging zien en hij ging een kaartje voor ons maken zodat wij het pand konden verlaten. Na een 50 minuten waren wij weer thuis, inmiddels was het al erg laat. Na een geweldige dag moest dochterlief de volgende dag wel even uitslapen. En dat heeft ze gedaan ook!

Volgende keer ga ik toch maar weer een dag of drie. Dan hoef ik niet zo te rennen.

Zoals iedereen wel weet wordt er hard gewerkt om een paradijsje te bouwen. Zo was er weer een dag dat er hard gewerkt werd.

Ik hoorde een hoop lawaai, wat een algemeen bekend iets is. Er rijden hier namelijk heel veel motoren van het voorjaar tot het heel slecht weer wordt. En wat is er leuker dan met een motor een hoop lawaai te maken als je in een dalletje rijdt. Een feestje, dat weten de fanatiekelingen onder ons wel.

Toen ik even naar de weg keek, die kan je nu nog zien omdat nog niet alle bomen vol met bladeren zitten, zag ik daar toch een paar mooie oude auto’s voorbij komen. Wat blijkt nou, een etappe van de ‘Tour Auto 2019 Optic2000′ kwam door ons dorp. Hoe leuk is dat. De route gaat van Parijs naar Deauville. Ontzettend leuk om mee te maken en wij konden gewoon even rustig kijken aan de weg.

Een stukje geschiedenis, bron www.peterauto.peter.fr:

De “Tour de France Automobile”, onder de vleugels van de Automobile Club de France, werd geboren in 1899. Run opnieuw in 1906, rekening houdend met de prestaties van auto’s op dit moment, was het 4.000 km-evenement een echt avontuur. Het evenement werd verschillende keren onderbroken, voornamelijk als gevolg van de oorlogen. Het eerste na WO II-evenement vond plaats in 1951.

De “Tour de France Automobile” was een uniek evenement in de wereld van het motorracen, met een mix van open weg, klassieke circuit en heuvelbaan in heel Frankrijk. Aan het begin van de jaren zestig was de Tour de France een gewoonweg geweldig evenement. De roosters stonden vol met geweldige auto’s aangedreven door sterren als Rauno Aaltonen, Jean-Pierre Beltoise, Lucien Bianchi, Bernard Darniche, Patrick Depailler, Vic Elford, Gérard Larrousse, Willy Mairesse, Timo Makinen, Henri Pescarolo, Jo Schlesser en Maurice Trintignant.

Gestopt in 1965, werd de rally nieuw leven ingeblazen in 1969 dankzij vijfvoudig winnaar Bernard Consten. Dit gouden tijdperk zag voor het eerst prototypes zoals Matra 650, Ferrari 512 en Ford GT40 op de weg, evenals de naam “Tour Auto”. Tien jaar later hadden economische beperkingen in verband met de oliecrisis invloed op het evenement. In 1986, vanwege het gebrek aan sponsors en concurrenten, was het 50e evenement het laatste in zijn oorspronkelijke vorm.

In 1992 bracht Patrick Peter nieuw bloed naar de Tour Auto. Ondersteund door verschillende autosportliefhebbers gaf hij het evenement een tweede leven als een historische gebeurtenis voor klassieke auto’s van een model dat tussen 1951 en 1973 deelnam aan de originele Tour de France Automobile. In drie jaar tijd werd de Tour Auto een van de top historische rally’s in de wereld.

Wij hebben even genoten van een welverdiende pauze!

Deze diashow vereist JavaScript.

Tijdens alle drukke werkzaamheden moest er even ontspannen worden. En dat doen we dan meestal door een wandeling te maken. Sommige wandelingen kan je ook met een mountainbike maken, dat is dus deze wandeling.

Een wandeling die al ongeveer 1,5 jaar op ons lijstje stond hebben we nu eindelijk gemaakt. Een lange wandeling naar de Barrage van de Queuille. We hadden de barrage al eens van dichtbij bekeken en wisten dat je er ook wandelend heen kan gaan. Een route van 7,5 km of een iets langere route van 9,5 km. Wij besloten de korte route te nemen omdat je dan mooi vanuit huis kan lopen en over een bospad. Je kan ook door de dorpjes lopen, maar dan loop je langs de weg.

Eerst liepen we een stukje langs de weg en bij de brug van Chambon staken wij de weg over het bos in. De wandeling is heel variërend, omhoog, omlaag, smal pad, breed pad, een stroompje, een boomwortelpad, een stenen pad. Echt je komt van alles tegen. Mooie flora en fauna. Het leuke van zo’n pad, ook al is het nog zo smal, je kan er op de mountainbike ook fietsen. Lekker hobbelig en soms spannend als het zo smal is, en je hebt wel een goede conditie nodig, die missen wij nog door alle andere werkzaamheden.

Bij een klein dorpje aangekomen zei ik dat we het pad weer moesten volgen langs het water, dus namen wij het brede pad. En natuurlijk hield het pad op, dus dan maar klimmen, na een tijdje vond ik het toch wel vreemd dat er geen pad meer was. Toch maar besloten om terug te gaan naar de kruising waar wij dachten dat we verder naar het water moesten lopen. Er waren 3 paden, 1 hadden we al gelopen dus welke moest het dan worden. Een breed pad omhoog en een smal pad. Dat smalle pad kan het toch niet zijn?? Tja ik denk het wel want het andere pad gaat van het water af. We besloten het smalle pad te nemen en na een tijdje kregen we een prachtig uitzicht.

In de verte lag de barrage en ook al was het bewolkt het zag er prachtig uit. We waren dus op de goede weg. Het pad volgen was niet moeilijk, je kon geen andere kant op. De weg ging verder naar beneden en na enkele haarspeldbochten kwamen we bij de barrage. Aldaar gekomen kwamen er allemaal nieuwe plannen boven drijven. Wat is er nou mooier om bij zo’n mooie plek een picknick te doen. Lekker met een broodje, hapje, wijntje, koffie of wat dan ook. En het is ook leuk om met gasten zo’n wandeling te maken.

Ja wij weten het wel, nu de tijd nog vinden!

Deze diashow vereist JavaScript.